بعضى نيز احتمال داده‌اند:" زبر" جمع" زبور" به معنى كتاب بوده باشد، يعنى هر يك از آنها دنباله رو كتابى از كتب آسمانى شدند، و بقيه كتب الهى را نفى كردند، در حالى كه همه از مبدء واحدى سرچشمه گرفته بود.

ولى جمله" كُلُّ حِزْبٍ بِما لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ‌" تفسير اول را تقويت مى‌كند چرا كه از احزاب مختلف و تعصب هر يك از آنها بر گفته‌هاى خويش سخن مى‌گويد.

به هر حال آيه فوق يك حقيقت مهم روانى و اجتماعى را بازگو مى‌كند و آن تعصب جاهلانه احزاب و گروه‌ها است كه هر يك راه و آئينى را براى خود برگزيده، و دريچه‌هاى مغز خود را به روى هر سخن ديگرى بسته‌اند، و اجازه نمى‌دهند شعاع تازه‌اى به مغز آنها بتابد، نسيمى به روحشان بوزد و حقيقتى را بر آنها روشن سازد!.

اين حالت كه از خود خواهى و حب ذات افراطى و خود بينى و خودپسندى سرچشمه مى‌گيرد بزرگترين دشمن تبيين حقايق و رسيدن به اتحاد و وحدت امتها است.

اين خوشحال بودن به راه و رسم خويشتن و احساس تنفر و بيگانگى از هر چه غير آن است گاه به جايى مى‌رسد كه اگر انسان سخنى بر خلاف راه و رسم خويش بشنود انگشت در گوش مى‌گذارد و جامه بر سر مى‌كشد و پا به فرار مى‌نهد مبادا حقيقتى بر خلاف آنچه با آن خو گرفته بر او روشن شود، آن چنان كه قرآن درباره مشركان عصر نوح ع بيان مى‌كند وَ إِنِّي كُلَّما دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصابِعَهُمْ فِي آذانِهِمْ وَ اسْتَغْشَوْا ثِيابَهُمْ وَ أَصَرُّوا وَ اسْتَكْبَرُوا اسْتِكْباراً:

" بار الها هر زمان كه من از اينها دعوت كردم كه به سوى تو آيند و گناهانشان را ببخشى، انگشتها بر گوش نهادند و جامه بر خود پيچيدند و در راه غلطشان اصرار ورزيدند و به شدت در برابر حق استكبار كردند" (نوح- 7).