را براى نشر دعوت توحيد و آئين حق و عدالت به سوى آنها فرستاد چنان كه آيه بعد مى‌گويد:" ما در ميان آنها رسولى از خودشان فرستاديم كه پروردگار يكتا را بپرستيد و جز او معبودى براى شما نيست" (فَأَرْسَلْنا فِيهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ‌).

اين همان چيزى بود كه نخستين پايه دعوت همه پيامبران را تشكيل مى‌داد اين نداى توحيد بود كه زير بناى همه اصلاحات فردى و اجتماعى است.

سپس اين رسول الهى براى تاكيد بيشتر به آنها مى‌گفت:" آيا در برابر اين دعوت صريح باز هم از شرك و بت پرستى پرهيز نمى‌كنيد" (أَ فَلا تَتَّقُونَ‌).

در اينكه اين قوم كداميك از اقوام بودند؟ و پيامبرشان چه نام داشت؟

مفسران با بررسى آيات مشابه آن در قرآن دو احتمال داده‌اند:

نخست اينكه منظور" قوم ثمود است" كه در سرزمينى در شمال حجاز زندگى مى‌كردند و پيامبر بزرگ الهى" صالح" براى هدايت آنها مبعوث شد، آنها كفر ورزيدند و راه طغيان پيش گرفتند، سرانجام به وسيله صيحه آسمانى (صاعقه‌اى مرگبار) از ميان رفتند.

شاهد اين تفسير مجازات" صيحه" است كه در پايان آيات مورد بحث براى آنها ذكر شده، و در سوره هود آيه 67 نيز صريحا در باره" قوم صالح" آمده است.

ديگر اينكه منظور" قوم عاد" است كه پيامبرشان" هود" بود و در بعضى از آيات قرآن سرگذشت آنها بلافاصله بعد از سرگذشت نوح آمده و اين خود قرينه‌اى بر اين تفسير است‌ [1] اما با توجه به اينكه مجازات اين قوم طبق آيات 6 و 7 سوره" الحاقه" تندباد شديدى بود كه هفت شب و هشت روز آنها را در هم مى‌كوبيد روشن مى‌شود

[1] به سوره هود آيه 50 و سوره اعراف آيه 65 و سوره شعراء آيه 123 مراجعه فرمائيد.