در عالم انفس" وا مى‌دارد، و در آياتى كه بعد از آن خواهد آمد او را به جهان برون و موجودات شگرف عالم هستى توجه مى‌دهد و به" سير آفاقى" مى‌پردازد.

نخست مى‌گويد:" ما انسان را از چكيده و خلاصه‌اى از گل آفريديم" (وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ مِنْ سُلالَةٍ مِنْ طِينٍ‌) [1] آرى اين گام نخست است كه انسان با آن عظمت، با آن همه استعداد و شايستگى‌ها اين افضل مخلوقات و برترين موجودات جهان از خاكى بى ارزش است همان خاكى كه در كم ارزش بودن ضرب المثل است، و اين نهايت قدرت‌نمايى او است كه از چنين مواد ساده‌اى چنان موجود بديعى آفريد.

" سپس او را نطفه‌اى قرار داديم در قرارگاه امن و امانى" (ثُمَّ جَعَلْناهُ نُطْفَةً فِي قَرارٍ مَكِينٍ‌).

در حقيقت نخستين آيه به آغاز وجود همه انسانها اعم از آدم و فرزندان او اشاره مى‌كند كه همه به خاك باز مى‌گردند و از گل برخاسته‌اند، اما در دومين آيه به تداوم نسل آدم از طريق تركيب نطفه نر و ماده و قرار گرفتن در قرارگاه رحم توجه مى‌دهد.

در حقيقت اين بحث شبيه تعبيرى است كه در آيات 7 و 8 سوره سجده آمده است: وَ بَدَأَ خَلْقَ الْإِنْسانِ مِنْ طِينٍ ثُمَّ جَعَلَ نَسْلَهُ مِنْ سُلالَةٍ مِنْ ماءٍ مَهِينٍ‌" آغاز آفرينش انسان را از گل قرار داد و نسل او را از چكيده‌اى از آب بى ارزش".

تعبير از رحم به" قرار مكين" (قرارگاه امن و امان) اشاره به موقعيت خاص رحم در بدن انسان است، در واقع در محفوظترين نقطه بدن كه از هر طرف‌

[1]" سلالة" (بر وزن عصاره) به معنى چيزى است كه از ديگرى گرفته مى‌شود و در واقع خلاصه و عصاره و برگزيده‌اى از آن است (مجمع البيان ذيل آيه مورد بحث).