بيان كرده مى‌گويد:" آنها كسانى هستند كه در حفظ نمازهاى خويش مى‌كوشند" (وَ الَّذِينَ هُمْ عَلى‌ صَلَواتِهِمْ يُحافِظُونَ‌).

جالب اينكه: نخستين ويژگى مؤمنان را" خشوع در نماز" و آخرين صفت آنها را" محافظت بر نماز" شمرده است، از نماز شروع مى‌شود و به نماز ختم مى‌گردد چرا كه نماز مهمترين رابطه خلق و خالق است.

نماز برترين مكتب عالى تربيت است.

نماز وسيله بيدارى روح و جان و بيمه كننده انسان در برابر گناهان است.

خلاصه نماز هر گاه با آدابش انجام گيرد زمينه مطمئنى براى همه خوبيها و نيكيها خواهد بود.

ياد آورى اين نكته نيز لازم است كه آيه نخست و آيه اخير اشاره به دو مطلب متفاوت مى‌كند، و به همين دليل در آيه نخست، صلاة به صورت" مفرد" و در آيه اخير به صورت" جمع" است، اولى به مساله خشوع و توجه خاص درونى كه روح نماز است و اثر بر تمام اعضاء مى‌گذارد اشاره مى‌كند، و دومى به مساله آداب و شرائط نماز از نظر وقت و زمان و مكان و همچنين از نظر تعداد نمازها، و به نمازگزاران و مؤمنان راستين توصيه مى‌كند در همه نمازها مراقب همه اين آداب و شرائط باشند.

در مورد اهميت نماز در مجلدات مختلف اين تفسير مشروحا بحث كرده‌ايم:

به جلد نهم صفحه 267 (ذيل آيه 114 سوره هود).

و جلد چهارم صفحه 104 (ذيل آيه 103 سوره نساء).

و جلد سيزدهم (ذيل آيه 14 سوره طه) مراجعه فرمائيد.

" آنها وارثانند" (أُولئِكَ هُمُ الْوارِثُونَ‌).