زَوْجٍ بَهِيجٍ‌) [1]

1- نخست مى‌گويد:" آنچه در آيات قبل از مراحل مختلف حيات در مورد انسانها و جهان گياهان بازگو شد براى اين است كه بدانيد خداوند حق است" (ذلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُ‌).

و چون او حق است نظامى را كه آفريده نيز حق است، بنا بر اين نمى‌تواند بيهوده و بى هدف باشد، همانگونه كه در جاى ديگر مى‌خوانيم: وَ ما خَلَقْنَا السَّماءَ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَيْنَهُما باطِلًا ذلِكَ ظَنُّ الَّذِينَ كَفَرُوا:" ما آسمانها و زمين و آنچه را در ميان اين دو است بيهوده و باطل نيافريديم، اين گمان و پندار كافران است" (ص- 27).

و چون اين جهان بى هدف نيست و از سوى ديگر هدف اصلى را در خود آن نمى‌يابيم يقين پيدا مى‌كنيم كه معاد و رستاخيزى در كار است.

2- اين نظام حاكم بر جهان حيات به ما مى‌گويد:" او است كه مردگان را زنده مى‌كند" (وَ أَنَّهُ يُحْيِ الْمَوْتى‌).

[1]" هامدة" در اصل به معنى آتشى است كه خاموش شده، و به زمينى كه گياهانش خشكيده و بى حركت مانده" هامده" گفته مى‌شود (مفردات راغب) بعضى ديگر گفته‌اند" هامدة" به حالتى گفته مى‌شود كه حد فاصل ميان مرگ و حيات است (تفسير فى ظلال).

" اهتزت" از ماده" هز" به معنى تحريك شديد است.

" ربت" از ماده" ربو" (بر وزن علو) به معنى افزايش و نمو است و" ربا" نيز از همين ماده است.

" بهيج" به معنى زيبا و چشمگير و سرورآفرين مى‌باشد.