مشركان در ميان بود، و با توجه به اينكه جمعى از مردم، فرشتگان يا بعضى از پيامبران را براى عبادت برگزيدند، قرآن در نخستين آيات مورد بحث مى‌گويد:

همه رسولان الهى، بندگان سر بر فرمان او هستند" خداوند از فرشتگان، رسولانى بر مى‌گزيند و همچنين از انسانها" (اللَّهُ يَصْطَفِي مِنَ الْمَلائِكَةِ رُسُلًا وَ مِنَ النَّاسِ‌).

از فرشتگان رسولانى همچون جبرئيل، و از انسانها فرستادگانى همچون پيامبران بزرگ الهى و تعبير به" من" كه در اينجا تبعيضيه است نشان مى‌دهد كه همه فرشتگان الهى، رسولان او به سوى بشر نبودند، بلكه گروهى از آنها اين سمت را داشتند، اين تعبير منافات با آيه اول سوره فاطر كه مى‌گويد: جاعِلِ الْمَلائِكَةِ رُسُلًا (خدا فرشتگان را رسولان قرار داده است) ندارد، چرا كه منظور در اين آيه نيز بيان جنس است، نه بيان عموميت افراد.

و در پايان آيه اضافه مى‌كند:" خداوند شنوا و بينا است" (إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ بَصِيرٌ).

يعنى چنان نيست كه خداوند مانند انسانها از كار رسولانش در غيابشان بى خبر باشد، بلكه در هر لحظه از وضع آنها با خبر است، سخنانشان را مى‌شنود و اعمالشان را مى‌بيند.

هم از آينده آنها آگاه است و هم از گذشته و آنچه را پشت سر نهاده‌اند.

" و همه كارها به خدا باز مى‌گردد، و همه در برابر او مسئولند" (وَ إِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ).