از يك سو هر يك از كرات آسمانى را در مدار خود به حركت در آورده و نيروى" دافعه" حاصل از گريز از مركز را درست معادل نيروى" جاذبه" آنها قرار داده است، تا هر يك در مدار خود بى آنكه در فاصله‌هاى آنها دگرگونى حاصل بشود به حركت در آيند، و تصادمى در ميان كرات روى ندهد.

از سوى ديگر جو زمين را آن چنان آفريده كه به سنگريزه‌هاى سرگردان اجازه بر خورد با زمين و توليد ناراحتى و ويرانى براى اهلش ندهند.

آرى اين رحمت و لطف او نسبت به بندگان است كه اين چنين گهواره زمين را امن و امان و خالى از هر گونه خطر آفريده تا محل آسايش و آرامش بندگان باشد، نه سنگهاى سرگردان آسمانى بر زمين سقوط مى‌كنند نه كرات ديگر با آن تصادم مى‌نمايند.

لذا در پايان آيه اضافه مى‌كند:" خداوند نسبت به مردم مهربان و رحيم است (إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُفٌ رَحِيمٌ‌).

" سپس بعد از طى دوره حيات شما را مى‌ميراند" (و به همان خاك كه از آن برخاستيد باز مى‌گرديد) (ثُمَّ يُمِيتُكُمْ‌).

" و ديگر بار در رستاخيز حياتى نوين به شما مى‌بخشد" (و سر از خاك مرده بر مى‌آوريد و آماده حساب و جزا مى‌شويد) (ثُمَّ يُحْيِيكُمْ‌).

اما با اين حال" اين انسان در برابر اينهمه نعمتهايى كه خدا در زمين و آسمان در جسم و جان، به او ارزانى داشته كفران كننده و ناسپاس است، و با ديدن اينهمه‌