بعضى از مفسران گفته‌اند:" رزق حسن"، اشاره به نعمتهايى است كه وقتى چشم انسان به آن مى‌افتد، چنان مجذوب مى‌شود كه نمى‌تواند ديده از آن بر گيرد و به غير آن نگاه كند، و تنها خدا قدرت دارد كه چنين روزى را به كسى دهد.

بعضى از دانشمندان شان نزولى براى اين آيه ذكر كرده‌اند كه خلاصه‌اش چنين است:" هنگامى كه مهاجران به مدينه آمدند بعضى از آنها به مرگ طبيعى از دنيا رفتند، در حالى كه بعضى شربت شهادت نوشيدند، در اين هنگام گروهى تمام فضيلت را براى شهيدان قائل شدند، آيه فوق نازل شد و هر دو را مشمول بهترين نعمتهاى الهى معرفى كرد، لذا بعضى از مفسران از اين تعبير چنين نتيجه گرفته‌اند كه مهم جان دادن در راه خدا است چه از طريق شهادت باشد و چه از طريق مرگ طبيعى، هر كس براى خدا و در راه خدا بميرد مشمول ثواب شهيدان است (ان المقتول فى سبيل اللَّه و الميت فى سبيل اللَّه شهيد) [1]

" خداوند آنها را در محلى وارد مى‌كند كه از آن راضى و خشنود خواهند بود" (لَيُدْخِلَنَّهُمْ مُدْخَلًا يَرْضَوْنَهُ‌).

اگر در اين جهان از منزل و ماواى خود به ناراحتى تبعيد و اخراج شدند خداوند در جهان ديگر آنها را در منزل و ماوايى جاى مى‌دهد كه از هر نظر مورد رضايت آنها است، و به اين ترتيب ايثار و فداكارى آنان را به عاليترين وجه جبران مى‌كند.

و در پايان مى‌فرمايد:" خداوند، عالم و آگاه است و از اعمال اين بندگانش با خبر، و در عين حال حليم است" و عجله در مجازات و كيفر نمى‌كند، تا مؤمنان در اين ميدان آزمايش پرورش يابند و آزموده شوند (وَ إِنَّ اللَّهَ لَعَلِيمٌ حَلِيمٌ‌).

[1] تفسير قرطبى جلد 7 صفحه 4480.