و به اين ترتيب هم مساكن پر زرق و برق و مستحكم آنها بى صاحب ماند و هم آبهايى كه مايه آبادى زمينهايشان بود.

نكته:

جالب اينكه در رواياتى كه از طرق اهل بيت ع به ما رسيده جمله" و بئر معطلة" به علما و دانشمندانى كه در جامعه تنها مانده‌اند و كسى از علومشان بهره نمى‌گيرد تفسير شده است!.

از امام موسى بن جعفر ع در تفسير جمله" وَ بِئْرٍ مُعَطَّلَةٍ وَ قَصْرٍ مَشِيدٍ" مى‌خوانيم:

البئر المعطلة الامام الصامت، و القصر المشيد الامام الناطق:

" چاه معطل كه از آن بهره نمى‌گيرند، امام خاموش، و قصر محكم سر برافراشته امام ناطق است".

نظير همين مضمون از امام صادق ع نيز نقل شده است‌ [1] اين تفسير در حقيقت نوعى از تشبيه است (همانگونه كه حضرت مهدى ع و عدالت عالمگير او در روايات به" ماء معين"" آب جارى" تشبيه شده است) يعنى هنگامى كه امام در مسند حكومت قرار گيرد همچون قصر رفيع محكمى است كه از دور و نزديك ديده‌ها را به خود جلب مى‌كند و پناهگاهى براى همگان است، اما هنگامى كه از مسند حكومت دور گردد و مردم اطراف او را خالى كرده، نااهلان بجاى او بنشينند به چاه پر آبى مى‌ماند كه به دست فراموشى سپرده شود، نه تشنه كامان از آن بهره مى‌گيرند و نه درختان و گياهان با آن پرورش مى‌يابند.

[1] تفسير برهان جلد 3 صفحه 30.