آنها كه هدايت كرديم و برگزيديم، آنها كسانى بودند كه وقتى آيات خداوند رحمان بر آنان خوانده مى‌شد به خاك مى‌افتادند و سجده مى‌كردند، در حالى كه گريان بودند.

59- اما بعد از آنها فرزندان ناشايسته‌اى روى كار آمدند كه نماز را ضايع كردند و پيروى از شهوات نمودند و به زودى (مجازات) گمراهى خود را خواهند ديد.

60- مگر آنها كه توبه كنند، ايمان آورند، و عمل صالح انجام دهند، چنين كسانى داخل بهشت مى‌شوند و كمترين ستمى به آنها نخواهد شد.

تفسير: اينها پيامبران راستين بودند، اما ...

در آخرين قسمت از يادآوريهاى اين سوره، سخن از ادريس پيامبر، به ميان آمده است.

نخست مى‌گويد:" در كتاب آسمانيت (قرآن) از ادريس ياد كن كه او صديق و پيامبر بود" (وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِدْرِيسَ إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَبِيًّا).

" صديق" همانگونه كه سابقا هم گفته‌ايم به معنى شخص بسيار راستگو و تصديق كننده آيات خداوند و تسليم در برابر حق و حقيقت است.

در اينكه منظور، عظمت مقام معنوى ادريس يا بلندى مكان حسى او است در ميان مفسران گفتگو است، بعضى همانگونه كه ما انتخاب كرديم آن را اشاره به مقامات معنوى و درجات روحانى اين پيامبر بزرگ مى‌دانند، و بعضى معتقدند كه خداوند ادريس را همچون مسيح به آسمان برد و تعبير" مَكاناً عَلِيًّا" را در آيه فوق اشاره به همين مى‌دانند.

ولى اطلاق كلمه" مكان" به مقامات معنوى، امرى متداول و معمول است‌