نخست اينكه" آنها صداى آتش را نمى‌شنوند" (لا يَسْمَعُونَ حَسِيسَها).

" حسيس" چنان كه ارباب لغت گفته‌اند به معنى صداى محسوس است، و به معنى خود حركت يا صدايى كه از حركت برمى‌خيزد نيز آمده است، آتش دوزخ كه دائما در آتشگيره‌هايش مشغول پيشروى است، داراى صداى مخصوصى است، اين صدا از دو جهت وحشتناك است، از نظر اينكه صداى آتش است و از نظر اينكه صداى پيشروى است.

مؤمنان راستين چون از جهنم دورند هرگز اين صداهاى وحشتناك به گوششان نمى‌خورد.

ديگر اينكه" آنها در آنچه بخواهند و مايل باشند به طور جاودان متنعمند" (وَ هُمْ فِي مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خالِدُونَ‌).

يعنى آنجا محدوديت اين جهان را ندارد كه انسان آرزوى بسيارى از نعمتها بكند و به آن دسترسى نداشته باشد، هر نعمت مادى و معنوى كه بخواهد بدون استثناء در دسترس او است، آنهم نه يك روز و دو روز بلكه در يك عمر جاويدان!

" فزع اكبر" (وحشت بزرگ) را بعضى اشاره به وحشتهاى روز قيامت دانسته‌اند كه از هر وحشتى بزرگتر است، و بعضى اشاره به" نفخه صور" و دگرگونيهاى پايان اين جهان و تزلزل عجيبى كه در اركان اين عالم مى‌افتد آن چنان كه در آيه 87 سوره نحل آمده است.

ولى از آنجا كه وحشت روز رستاخيز مسلما از آن هم مهمتر است تفسير اول صحيحتر به نظر مى‌رسد.

بالآخره آخرين لطف خدا در باره كسانى كه در اين آيات به آنها اشاره شده‌