[سوره الأنبياء (21): آيات 95 تا 97]

وَ حَرامٌ عَلى‌ قَرْيَةٍ أَهْلَكْناها أَنَّهُمْ لا يَرْجِعُونَ (95) حَتَّى إِذا فُتِحَتْ يَأْجُوجُ وَ مَأْجُوجُ وَ هُمْ مِنْ كُلِّ حَدَبٍ يَنْسِلُونَ (96) وَ اقْتَرَبَ الْوَعْدُ الْحَقُّ فَإِذا هِيَ شاخِصَةٌ أَبْصارُ الَّذِينَ كَفَرُوا يا وَيْلَنا قَدْ كُنَّا فِي غَفْلَةٍ مِنْ هذا بَلْ كُنَّا ظالِمِينَ (97)

ترجمه:

95- حرام است بر شهرها و آباديهايى كه (بر اثر گناه) نابودشان كرديم (كه باز گردند) آنها هرگز باز نخواهند گشت! 96- تا آن زمان كه ياجوج و ماجوج گشوده شوند و آنها از هر ارتفاعى به سرعت عبور مى‌كنند! 97- و وعده حق (قيامت) نزديك مى‌شود، در آن هنگام چشمهاى كافران از وحشت از حركت باز مى‌ماند (مى‌گويند) اى واى بر ما كه از اين در غفلت بوديم بلكه ما ستمگر بوديم.

تفسير: كافران در آستانه رستاخيز

در آخرين آيات بحث گذشته سخن از" مؤمنان نيكوكار و صالح العمل" بود، و در نخستين آيه مورد بحث به افرادى اشاره مى‌كند كه در نقطه مقابل آنها قرار دارند، آنها كه تا آخرين نفس به ضلالت و فساد ادامه مى‌دهند.

مى‌فرمايد:" و حرام است بر شهرهايى كه آنها را به جرم گناهانشان نابود كرديم به دنيا بازگردند آنها هرگز باز نخواهند گشت" (وَ حَرامٌ عَلى‌ قَرْيَةٍ