هنگامى كه باغ به حال اول بازگشت تحويل به صاحبش داده مى‌شود، و گوسفندان نيز به صاحبش برمى‌گردد (و خداوند طبق آيه بعد حكم سليمان را تاييد كرد).

اين مضمون در روايتى از امام باقر و امام صادق ع نقل شده است‌ [1] ممكن است تصور شود كه اين تفسير با كلمه" حرث" كه به معنى" زراعت" است سازگار نيست ولى ظاهرا" حرث" مفهوم وسيعى دارد كه هم زراعت را شامل مى‌شود و هم باغ را چنان كه از داستان صاحبان باغ (أَصْحابَ الْجَنَّةِ) در سوره قلم از آيه 17 تا 32 استفاده مى‌شود.

1- اساس و معيار اين دو حكم چه بوده است؟

2- چگونه حكم داود و سليمان با هم اختلاف داشت؟ مگر آنها بر اساس اجتهاد حكم مى‌كردند؟.

3- آيا اين مساله به صورت مشاوره در حكم بوده است يا دو حكم قاطع و مستقل از يكديگر دادند؟.

در پاسخ" سؤال اول" مى‌توان گفت معيار جبران خسارت بوده داود نگاه مى‌كند و مى‌بيند خسارتى كه به تاكستان وارد شده معادل قيمت گوسفندان است، لذا حكم مى‌كند كه گوسفندان براى جبران اين خسارت به صاحب باغ بايد داده شود، چرا كه تقصير متوجه صاحب گوسفندان است (توجه داشته باشيد كه در بعضى از روايات اسلامى مى‌خوانيم به هنگام شب وظيفه صاحب گوسفندان است كه از تجاوز گله خود به كشت و زرع ديگران جلوگيرى كند و در روز وظيفه‌

[1] مجمع البيان ذيل آيات مورد بحث.