پروردگار است، يعنى با اينكه خدا از ديده‌ها پنهان است آنها به دليل عقل، به او ايمان آورده‌اند، و در برابر ذات پاكش احساس مسئوليت مى‌كنند.

ديگر اينكه پرهيزكاران تنها در اجتماع و ميان جامعه، ترس از خدا ندارند، بلكه در خلوتگاهها نيز او را حاضر و ناظر مى‌دانند.

قابل توجه اينكه در برابر خداوند تعبير به" خشيت"، و در مورد قيامت تعبير به" اشفاق" شده، اين دو واژه گرچه هر دو به معنى ترس است، ولى به گفته" راغب" در كتاب مفردات" خشيت" در جايى گفته مى‌شود كه ترس آميخته با احترام و تعظيم باشد، همانند ترسى كه يك فرزند، از پدر بزرگوارش دارد، بنا بر اين پرهيزكاران، ترسشان از خدا توأم است با معرفت:

و اما واژه" اشفاق" به معنى توجه و علاقه توأم با بيم است، مثلا اين تعبير گاه در مورد فرزندان يا دوستان به كار مى‌رود كه انسان به آنها علاقه دارد ولى در عين حال از اينكه در معرض آفات و گزند هستند بيمناك است.

در واقع پرهيزكاران به روز قيامت بسيار علاقمندند چون كانون پاداش و رحمت الهى است اما با اين حال از حساب و كتاب خدا نيز بيمناكند.

البته گاهى اين دو كلمه نيز به يك معنى استعمال شده است.

" آيا شما آن را انكار مى‌كنيد" (أَ فَأَنْتُمْ لَهُ مُنْكِرُونَ‌).

انكار چرا؟ اينكه ذكر است و مايه بيدارى و آگاهى و يادآورى شما است، اينكه كانون بركت است و خير دنيا و آخرت در آن مى‌باشد، و سرچشمه همه‌