حتما به خاطر ايمان راستين و يا اعمالى است كه پيوند انسان را با خدا محفوظ مى‌دارد، به تعبير ديگر انسان ممكن است آلوده گناه شود ولى اگر رابطه خويش را با پروردگار و اولياى الهى به كلى قطع نكند اميد شفاعت در باره او هست.

اما اگر پيوندش را از نظر خط فكرى و عقيدتى به كلى بريد، و يا از نظر عملى آن قدر آلوده بود كه لياقت شفاعت را از دست داد، در اين موقع، هيچ پيامبر مرسل يا فرشته مقربى شفاعت او نخواهد كرد.

اين همان مطلبى است كه در بحث فلسفه شفاعت ضمن بحثهاى گذشته آورده‌ايم كه شفاعت يك مكتب انسانساز است و وسيله‌اى است براى بازگرداندن آلودگان از نيمه راه و جلوگيرى از ياس و نوميدى كه خود عاملى است براى غرق شدن در انحراف و گناه، ايمان به اين گونه شفاعت، سبب مى‌شود كه افراد گنهكار رابطه خويش را با خدا و پيامبران و امامان قطع نكنند، همه پلها را پشت سر خود ويران ننمايند، و خط بازگشت را حفظ كنند [1] ضمنا اين جمله پاسخى است به آنها كه مى‌گفتند: ما فرشتگان را عبادت مى‌كنيم تا در پيشگاه خدا براى ما شفاعت كنند، قرآن مى‌گويد آنها از پيش خود هيچكارى نمى‌توانند بكنند و هر چه مى‌خواهيد بايد مستقيما از خدا بخواهيد حتى اجازه شفاعت شفيعان را.

6- به خاطر همين معرفت و آگاهى است كه" آنها تنها از او مى‌ترسند" و تنها ترس او را به دل راه مى‌دهند (وَ هُمْ مِنْ خَشْيَتِهِ مُشْفِقُونَ‌).

آنها از اين نمى‌ترسند كه گناهى انجام داده باشند، بلكه از كوتاهى در عبادت يا ترك اولى بيمناكند.

جالب اينكه" خشيت" از نظر ريشه لغت به معنى هر گونه ترس نيست،

[1] در زمينه" شفاعت" بطور مشروح در ذيل آيه 48 و 254 سوره بقره بحث كرده‌ايم به آنجا مراجعه فرمائيد.