وَ لا يَسْتَحْسِرُونَ‌) [1]

با اين حال او چه نيازى به طاعت و عبادت شما دارد، اين همه فرشتگان بزرگ، شب و روز مشغول تسبيحند، او حتى نياز به عبادت آنها هم ندارد، پس اگر دستور ايمان و عمل صالح و بندگى و عبوديت به شما داده، سود و فايده‌اش متوجه خود شما است.

اين نكته نيز جالب توجه است كه در نظام بندگان و موالى ظاهرى هر قدر بنده‌اى به مولا نزديكتر باشد، خضوعش در برابر او كمتر است، چرا كه خصوصيت بيشترى دارد و مولا نسبت به او نياز فزونتر! اما در نظام عبوديت" خلق" و" خالق" قضيه بر عكس است، هر قدر فرشتگان و اولياى خدا به او نزديكتر مى‌شوند، مقام عبوديتشان بيشتر مى‌گردد [2]

[1]" يستحسرون" از ماده" حسر" در اصل به معنى بازگشودن چيز پوشيده و كنار زدن سپرده است، سپس به معنى خستگى و ضعف به كار رفته گويى نيروهاى انسان در چنين حالتى همگى آشكار و مصرف مى‌گردد و چيزى از آنها در بدن او مكتوم نمى‌ماند.

[2] الميزان ذيل آيات مورد بحث.