در حقيقت اين تعبير شبيه همان چيزى است كه در سوره ذاريات آيه 56- 58 وارد شده است" وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ ما أُرِيدُ مِنْهُمْ مِنْ رِزْقٍ وَ ما أُرِيدُ أَنْ يُطْعِمُونِ إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِينُ‌": من جن و انس را نيافريدم مگر بخاطر اينكه عبادتم كنند، من از آنها روزى نمى‌طلبم، و نمى‌خواهم طعامم دهند، خداوند روزى دهنده همگان است و صاحب قدرت مستحكم".

و به اين ترتيب نتيجه عبادات مستقيما به خود عبادت كنندگان باز مى‌گردد.

و در پايان آيه اضافه مى‌كند" عاقبت و سرانجام نيك از آن تقوا است" (وَ الْعاقِبَةُ لِلتَّقْوى‌).

آنچه باقى مى‌ماند و سرانجامش مفيد و سازنده و حيات‌بخش است همان تقوا و پرهيزكارى است، پرهيزكاران سرانجام پيروزند و بى‌تقوايان محكوم به شكست.

اين احتمال در تفسير جمله اخير نيز وجود دارد كه هدف آن تاكيد در زمينه روح تقوا و اخلاص در عبادات است، چرا كه اساس عبادت همين است، در آيه 37 سوره حج، مى‌خوانيم:" لَنْ يَنالَ اللَّهَ لُحُومُها وَ لا دِماؤُها وَ لكِنْ يَنالُهُ التَّقْوى‌ مِنْكُمْ‌":" گوشتهاى حيوانات قربانى و خونهاى آنها به خدا نمى‌رسد، ولى تقواى شما به او مى‌رسد" آنچه به مقام قرب او از اعمال شما واصل مى‌گردد پوسته و ظاهر آن نيست، بلكه مغز و باطن و اخلاصى كه در آن است به مقام قربش راه مى‌يابد.

بلافاصله به آنها پاسخ مى‌گويد:" آيا خبرهاى روشن اقوام پيشين كه‌