132- و خانواده خود را به نماز دستور ده و بر انجام آن شكيبا باش ما از تو روزى نمى‌خواهيم بلكه ما به تو روزى مى‌دهيم و عاقبت نيك براى تقوا است.

133- و آنها گفتند چرا (پيامبر) معجزه و نشانه‌اى از سوى پروردگارش براى ما نمى‌آورد بگو آيا خبرهاى روشن اقوام پيشين كه در كتب آسمانى نخستين بوده است براى آنها نيامد.

134- و اگر ما آنها را قبل از آن (قبل از نزول قرآن) با عذابى هلاك مى‌كرديم (در قيامت) مى‌گفتند پروردگارا چرا براى ما پيامبرى نفرستادى تا از آيات تو پيروى كنيم پيش از آنكه ذليل و رسوا شويم.

135- بگو همه (ما و شما) در انتظاريم (ما در انتظار وعده پيروزى بر شما هستيم و شما در انتظار شكست ما) حال چنين است انتظار بكشيد اما به زودى مى‌دانيد چه كسى از اصحاب صراط مستقيم است و چه كسى هدايت يافته است.

تفسير:

در اين آيات دستوراتى به پيامبر داده شده كه در حقيقت منظور از آن عموم مسلمانان است، و تكميلى است براى بحثى كه در زمينه" شكيبايى" در آيات گذشته خوانديم.

" نخست مى‌گويد هرگز چشم خود را به نعمتهاى مادى كه به گروه‌هايى از آنها (كفار و مخالفان) داده‌ايم ميفكن" (وَ لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلى‌ ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ‌).

آرى" اين نعمتهاى ناپايدار كه شكوفه‌هاى زندگى دنيا است" (زَهْرَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا).

شكوفه‌هايى كه زود مى‌شكفد و پژمرده مى‌شود و پرپر مى‌گردد و بر روى زمين مى‌ريزد، و چند صباحى بيشتر پايدار نمى‌ماند.

در عين حال" اينها همه براى آن است كه ما آنان را با آن بيازمائيم" (لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ‌).