براى توضيح بيشتر به جلد اول ذيل آيه فوق مراجعه فرمائيد.

طغيان در نعمتها آن است كه انسان به جاى اينكه از آنها در راه اطاعت خدا و طريق سعادت خويش استفاده كند، آنها را وسيله‌اى براى گناه، ناسپاسى و كفران و گردنكشى و اسير افكارى قرار دهد، همانگونه كه بنى اسرائيل چنين كردند، اينهمه نعمتهاى الهى را دريافت داشتند و سپس راه كفر و طغيان و گناه را پيمودند.

و به دنبال آن به آنها هشدار مى‌دهد،" اگر طغيان كنيد، غضب من دامان شما را خواهد گرفت" (فَيَحِلَّ عَلَيْكُمْ غَضَبِي‌).

" و هر كس غضب من بر او وارد شود سقوط مى‌كند" (وَ مَنْ يَحْلِلْ عَلَيْهِ غَضَبِي فَقَدْ هَوى‌).

" هوى" در اصل به معنى سقوط كردن از بلندى است، كه معمولا نتيجه آن، نابودى است، به علاوه در اينجا اشاره به سقوط مقامى و دورى از قرب پروردگار و رانده شدن از درگاهش نيز مى‌باشد.