آنها در اين سرزمين، تنها براى استفاده از نيروى كار آنها در شكل بردگان نبود بلكه در عين حال مى‌خواستند، آنها كه قومى نيرومند بودند قدرت پيدا نكنند مبادا تبديل به كانون خطرى شوند، دستور كشتن پسران آنها نيز تنها به خاطر ترس از تولد موسى نبود، بلكه براى جلوگيرى از قدرت و قوت آنها بود، و اين كارى است كه همه قلدران انجام مى‌دهند، بنا بر اين بيرون رفتن بنى اسرائيل طبق خواسته موسى- يعنى قدرت يافتن اين ملت، و در اين صورت تاج و تخت فراعنه به خطر مى‌افتاد.

نكته ديگر اينكه در همين عبارت كوتاه، فرعون، موسى را متهم به سحر كرد، همان اتهامى كه به همه پيامبران در برابر معجزات روشنشان زدند.

همانگونه كه در سوره" ذاريات" آيه 52 و 53 مى‌خوانيم‌ كَذلِكَ ما أَتَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا قالُوا ساحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ أَ تَواصَوْا بِهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ طاغُونَ‌:" هيچ پيامبرى، قبل از اينها نيامد جز اينكه گفتند ساحر است يا ديوانه؟ آيا اين (تهمت و افترا) را به يكديگر توصيه مى‌كردند (كه همگى در آن هم‌صدا بودند) بلكه آنها قومى طغيانگرند".

اين موضوع نيز قابل تذكر است كه دامن زدن به احساسات" ميهن‌دوستى" در اين گونه مواقع كاملا حساب شده بوده است، زيرا غالب مردم، سرزمين و وطنشان را همانند جانشان دوست دارند، لذا در پاره‌اى از آيات قرآن اين دو در رديف هم قرار گرفته‌اند وَ لَوْ أَنَّا كَتَبْنا عَلَيْهِمْ أَنِ اقْتُلُوا أَنْفُسَكُمْ أَوِ اخْرُجُوا مِنْ دِيارِكُمْ ما فَعَلُوهُ إِلَّا قَلِيلٌ مِنْهُمْ‌:" اگر ما بر آنها فرض كرده بوديم خود را به كشتن دهيد و يا از وطن و خانه خود بيرون رويد تنها عده كمى از آنها عمل مى‌كردند" [1]

[1] نساء- 66.