نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 13 صفحه : 19
در اين زندگى
كرد تا قلبش اطمينان بيشترى يابد- زكريا از خدا تقاضاى چنين نشانه و آيتى نمود.
" خدا
به او فرمود: نشانه تو آنست كه سه شبانه روز تمام در حالى كه زبانت سالم است قدرت
سخن گفتن با مردم را نخواهى داشت" (تنها زبانت به ذكر خدا و مناجات با او
گردش مىكند) (قالَ آيَتُكَ أَلَّا تُكَلِّمَ النَّاسَ ثَلاثَ لَيالٍ سَوِيًّا):
اما چه نشانه
عجيبى، نشانهاى كه از يك سو هماهنگ با حال مناجات و دعاى او بود، و از سوى ديگر
او را از همه خلايق مىبريد و به خدا پيوند مىداد تا در اين حال شكر اين نعمت
بزرگ را بجا آورد و بيش از پيش به نيايش خدا وا دارد.
اين نشانه
آشكارى است كه انسان با داشتن زبان سالم و قدرت بر هر گونه نيايش با پروردگار در
برابر مردم توانايى سخن گفتن را نداشته باشد.
***
بعد از
اين بشارت و اين آيت روشن" زكريا" از محراب عبادتش به سراغ مردم آمد و
با اشاره به آنها چنين گفت: صبح و شام تسبيح پروردگار بگوئيد" (فَخَرَجَ
عَلى قَوْمِهِ مِنَ الْمِحْرابِ فَأَوْحى إِلَيْهِمْ أَنْ سَبِّحُوا بُكْرَةً وَ
عَشِيًّا).
چرا كه نعمت
بزرگى كه خدا به زكريا ارزانى داشته بود دامنه آن همه قوم را فرا مىگرفت و در
سرنوشت آينده همه آنها تاثير داشت، به همين دليل سزاوار بود همگى به شكرانه آن
نعمت به تسبيح خدا برخيزند و مدح و ثناى الهى گويند.
از اين گذشته
اين موهبت كه اعجازى محسوب مىشد مىتوانست پايههاى ايمان را در دلهاى افراد محكم
كند، اين نيز موهبت ديگرى بود.
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 13 صفحه : 19