فرزندى متولد شود" من تو را قبلا آفريدم در حالى كه هيچ نبودى" (وَ قَدْ خَلَقْتُكَ مِنْ قَبْلُ وَ لَمْ تَكُ شَيْئاً).

خدايى كه توانايى دارد از هيچ، همه چيز بيافريند، چه جاى تعجب كه در اين سن و سال و اين شرائط فرزندى به تو عنايت كند.

بدون شك بشارت دهنده و گوينده سخن در آيه نخست خداوند است، ولى در اينكه گوينده سخن در آيه سوم مورد بحث (قالَ كَذلِكَ قالَ رَبُّكَ‌) كيست؟

بعضى آن را سخن فرشتگان مى‌دانند كه وسيله بشارت به زكريا بودند و آيه 39 سوره آل عمران را مى‌توان گواه بر آن دانست: فَنادَتْهُ الْمَلائِكَةُ وَ هُوَ قائِمٌ يُصَلِّي فِي الْمِحْرابِ أَنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكَ بِيَحْيى‌:" فرشتگان به زكريا ندا دادند در حالى كه او در محراب ايستاده و مشغول نماز بود كه خدا تو را بشارت به يحيى مى‌دهد.

ولى ظاهر اين است كه گوينده تمام اين جمله‌ها خداوند است و دليلى ندارد كه ما آنها را از ظاهرش تغيير دهيم، و اگر فرشتگان واسطه بشارت بوده‌اند هيچ مانعى ندارد كه خداوند اصل پيام را به خود نسبت دهد، بخصوص كه در آيه 40 همان سوره آل عمران مى‌خوانيم‌ قالَ كَذلِكَ اللَّهُ يَفْعَلُ ما يَشاءُ:" خدا اينگونه هر چه را بخواهد انجام مى‌دهد".

پروردگارا نشانه‌اى براى من قرار ده" (قالَ رَبِّ اجْعَلْ لِي آيَةً).

بدون شك زكريا به وعده الهى ايمان داشت و خاطرش جمع بود ولى براى اطمينان بيشتر- همانگونه كه ابراهيم مؤمن به معاد تقاضاى شهود چهره معاد