در حديث ديگرى از امام صادق ع مطلب جالبى در رابطه با اين فراز از زندگى موسى نقل شده آنجا كه مى‌فرمايد:

كن لما لا ترجو ارجى منك لما ترجو، فان موسى بن عمران خرج ليقبس لاهله نارا فرجع اليهم و هو رسول نبى!:

" نسبت به چيزهايى كه اميد ندارى بيش از چيزهايى كه اميد دارى، اميدوار باش! چرا كه موسى بن عمران به دنبال يك شعله آتش رفت، اما با مقام نبوت و رسالت بازگشت"! [1] اشاره به اينكه بسيار مى‌شود كه انسان به چيزى اميدوار است اما به آن نمى‌رسد ولى چيزهاى مهمترى كه اميدى نسبت به آن ندارد به لطف پروردگار براى او فراهم مى‌شود! همين معنى از امير مؤمنان على ع نيز نقل شده است. [2]

2- پاسخ به يك اشكال-

بعضى از مفسران در اينجا سؤالى مطرح كرده‌اند و آن اينكه موسى چگونه و از كجا دانست اين صدايى را كه مى‌شنود از سوى خدا است؟ و از كجا يقين پيدا كرد كه پروردگار دارد به او ماموريت مى‌دهد؟

اين سؤال را كه در مورد ساير پيامبران نيز قابل طرح است از دو راه مى‌توان پاسخ داد: نخست اينكه در آن حالت يك نوع مكاشفه باطنى و احساس درونى كه انسان را به قطع و يقين كامل مى‌رساند و هر گونه شك و شبهه را زائل مى‌كند به پيامبران دست مى‌دهد.

ديگر اينكه آغاز وحى ممكن است با مسائل خارق عادتى توأم باشد كه جز به نيروى پروردگار ممكن نيست، همانگونه كه موسى ع آتش را از ميان درخت سبز مشاهده كرد، و از آن فهميد كه مساله يك مساله الهى و اعجازآميز است.

[1] همان مدرك صفحه 374.

[2] سفينة البحار ج اول صفحه 513.