" وليد بن مغيره" نازل شده كه قطعه استخوان پوسيده‌اى را در دست گرفته بودند و آن را با دست خود نرم مى‌كردند و در برابر باد مى‌پاشيدند، تا هر ذره‌اى از آن به گوشه‌اى پراكنده گردد، و مى‌گفتند، محمد را بنگريد كه گمان مى‌كند خداوند ما را بعد از مردن و پوسيده شدن استخوانهايمان مثل اين استخوان، بار ديگر زنده مى‌كند، چنين چيزى ابدا ممكن نيست!.

اين آيات نازل شد و پاسخ دندانشكنى به آنها گفت، پاسخى كه براى همه انسانها در همه قرون و اعصار، مفيد و آموزنده است.

تفسير: توصيفى از دوزخيان‌

در آيات گذشته بحثهاى قابل ملاحظه‌اى در باره رستاخيز و بهشت و دوزخ به ميان آمد، آيات مورد بحث نيز در همين زمينه سخن مى‌گويد.

در آيه نخست گفتار منكران معاد را چنين بازگو مى‌كند" انسان مى‌گويد:

آيا هنگامى كه من مردم، در آينده زنده مى‌شوم و سر از قبر برمى‌دارم"؟! (وَ يَقُولُ الْإِنْسانُ أَ إِذا ما مِتُّ لَسَوْفَ أُخْرَجُ حَيًّا).

البته اين استفهام يك استفهام انكارى است، يعنى چنين چيزى امكان ندارد اما تعبير به" انسان" (مخصوصا با الف و لام جنس) با اينكه مناسب بود به جاى آن" كافر" گفته شود، شايد از اين روست كه اين سؤال در طبع هر انسانى در ابتدا كم و بيش نهفته است كه با شنيدن مساله" زندگى بعد از مرگ" فورا علامت استفهامى در ذهن او ترسيم مى‌شود.