قابل توجه
اينكه: در آيات گذشته كه سخن از توبه و ايمان و عمل صالح بود و به دنبال آن وعده
بهشت،" جنت" به صورت مفرد آمده، اما در اينجا به صورت جمع است (جنات)
زيرا بهشت در حقيقت مركب از باغهاى متعدد و فوق العاده پر نعمتى است كه در اختيار
مؤمنان صالح قرار دارد.
توصيف
به" عدن" كه به معنى هميشگى و جاودانى است دليل بر اين است كه بهشت
همچون باغها و نعمتهاى اين جهان نيست كه زائل شدنى باشد، زيرا چيزى كه انسان را در
رابطه با نعمتهاى بزرگ اين جهان نگران مىسازد اين است كه همه آنها سرانجام
زوالپذيرند، اما اين نگرانى در مورد نعمتهاى بهشتى وجود ندارد.
[1] كلمه" عباده" به معنى بندگان مؤمن خداوند است نه همه
بندگان و تعبير بالغيب كه بعد از آن گفته شده است يعنى از ديدههاى آنها پنهان است
و به آن ايمان دارند، در آيه (30 سوره فجر) نيز مىخوانيم
فَادْخُلِي فِي عِبادِي وَ ادْخُلِي جَنَّتِي:" در
سلك بندگانم درآ و در بهشتم ورود نما"! اين احتمال نيز در معنى"
بالغيب" وجود دارد كه نعمتهاى بهشتى آن چنان است كه هيچ چشمى نديده و هيچ
گوشى نشنيده و حتى به مغزهاى انسانها، خطور نكرده است، و به كلى از حس و درك ما
غائب است، جهانى است برتر، وسيعتر و ما فوق اين جهان كه ما تنها شبحى از آن را از
دور با چشم جان مىبينيم.
***
پس از آن
به يكى ديگر از بزرگترين نعمتهاى بهشتى اشاره كرده مىگويد:
[1]" عدن" در لغت به معنى اقامت است و
در اينجا اين مفهوم را مىرساند كه ساكنان آن هميشه در آن" مقيم" خواهند
بود.
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 13 صفحه : 105