[سوره مريم (19): آيات 61 تا 63]
جَنَّاتِ عَدْنٍ الَّتِي وَعَدَ الرَّحْمنُ عِبادَهُ بِالْغَيْبِ إِنَّهُ كانَ وَعْدُهُ مَأْتِيًّا (61) لا يَسْمَعُونَ فِيها لَغْواً إِلاَّ سَلاماً وَ لَهُمْ رِزْقُهُمْ فِيها بُكْرَةً وَ عَشِيًّا (62) تِلْكَ الْجَنَّةُ الَّتِي نُورِثُ مِنْ عِبادِنا مَنْ كانَ تَقِيًّا (63)
ترجمه:
61- باغهايى است جاودانى كه خداوند رحمان، بندگانش را به آن وعده داده است، هر چند آن را نديدهاند، وعده خدا حتما تحقق يافتنى است.
62- آنها هرگز در آنجا گفتار لغو و بيهودهاى نمىشنوند و جز سلام در آنجا سخنى نيست و هر صبح و شام روزى آنها در بهشت مقرر است.
63- اين همان بهشتى است كه ما به ارث به بندگان پرهيزگار مىدهيم.
تفسير: توصيفى از بهشت
در اين آيات، توصيف بهشت و نعمتهاى بهشتى شده است كه در آيات گذشته از آن ياد شده بود.
نخست بهشت موعود را چنين توصيف مىكند:" باغهايى است جاودانى كه خداوند رحمان، بندگانش را به آن وعده داده است، و آنها آن را نديدهاند"