و سيلاب اشكشان سرازير مى‌شود" (وَ مِمَّنْ هَدَيْنا وَ اجْتَبَيْنا إِذا تُتْلى‌ عَلَيْهِمْ آياتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِيًّا). [1] بعضى از مفسران، جمله" مِمَّنْ هَدَيْنا وَ اجْتَبَيْنا ... را بيان ديگرى براى همان انبيايى كه در آغاز آيه به آنها اشاره شده دانسته‌اند، ولى آنچه در بالا گفتيم نزديكتر به نظر مى‌رسد. [2] شاهد اين سخن حديثى است كه از امام زين العابدين على بن الحسين ع نقل شده است كه به هنگام تلاوت اين آيه، فرمود:" نحن عنينا بها":" ما مقصود از اين آيه‌ايم". [3] بديهى است هرگز منظور از اين جمله انحصار نيست، بلكه بيان مصداق روشن پيروان راستين انبياء است و ما بارها در همين تفسير نمونه به نمونه‌هايى از اين مطلب برخورد كرده‌ايم.

اما عدم توجه به اين حقيقت سبب شده است كه مفسرانى همچون" آلوسى" در" روح المعانى" به اشتباه بيفتد و بر اين حديث طعنه بزنند و آن را دليل بر بى‌اعتبار بودن احاديث شيعه بدانند! و اين است نتيجه عدم آگاهى به مفهوم واقعى رواياتى كه در تفسير آيات وارد شده است.

قابل توجه اينكه: در آيات گذشته سخن از" مريم" به ميان آمد در حالى كه او از انبياء نبود، او از كسانى بود كه در جمله" مِمَّنْ هَدَيْنا" داخل است‌

[1]" سجد" جمع" ساجد" (سجده كننده) و" بكى" جمع باكى (گريه كننده) است.

[2] زيرا اگر اشاره به انبياء گذشته باشد با فعل مضارع (تتلى) كه مربوط به آينده است سازگار نيست مگر اينكه جمله" كانوا" و مانند آن در تقدير بگيريم كه آنهم خلاف ظاهر است.

[3] مجمع البيان ذيل آيه مورد بحث.