لهو و سرگرمى است و نمازش را بدست فراموشى سپرده است.

و به اين ترتيب اين كار هم ملامت و شماتت دشمن، و هم انقطاع از دوست را در پى داشت، و مصداق" ملوم حسور" شد، آيه فوق نازل گرديد و به پيامبر ص هشدار داد كه اين كار تكرار نشود.

در مورد تضادى كه اين دستور ظاهرا با مساله" ايثار" دارد و پاسخ آن را در نكات آينده بحث خواهيم كرد.

بعضى نيز نقل كرده‌اند كه گاهى پيامبر ص آنچه را در بيت المال داشت به نيازمند مى‌داد به گونه‌اى كه اگر بعدا نيازمندى به سراغ او مى‌آمد، چيزى در بساط نداشت و شرمنده مى‌شد، و چه بسا شخص نيازمند، زبان به ملامت مى‌گشود و خاطر پيامبر ص را آزرده مى‌ساخت، لذا دستور داده شد كه نه همه آنچه را در بيت المال دارد انفاق كند و نه همه را نگاهدارد، تا اين گونه مشكلات پيش نيايد.

[چرا بعضى از مردم محروم و نيازمندند؟]

در اينجا اين سؤال مطرح مى‌شود كه اصلا چرا بعضى از مردم محروم و نيازمند و مسكين هستند كه لازم باشد ما به آنها انفاق كنيم آيا بهتر نبود خداوند خودش به آنها هر چه لازم بود مى‌داد تا نيازى نداشته باشند كه ما به آنها انفاق كنيم.

آخرين آيه مورد بحث گويى اشاره به پاسخ همين سؤال است، مى‌فرمايد:

" خداوند روزيش را بر هر كس بخواهد گشاده مى‌دارد و بر هر كس بخواهد تنگ، چرا كه او نسبت به بندگان آگاه و بينا است (إِنَّ رَبَّكَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ إِنَّهُ كانَ بِعِبادِهِ خَبِيراً بَصِيراً).

اين يك آزمون براى شما است و گرنه براى او همه چيز ممكن است، او مى‌خواهد به اين وسيله شما را تربيت كند، و روح سخاوت و فداكارى و از خود