نخست مى‌گويد:" منزه است آن خداوندى كه بنده‌اش را در يك شب از مسجد الحرام به مسجد اقصى برد" (سُبْحانَ الَّذِي أَسْرى‌ بِعَبْدِهِ لَيْلًا مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى‌).

اين سير شبانه خارق العاده:" به خاطر آن بود كه بخشى از آيات عظمت خود را به او نشان دهيم" (لِنُرِيَهُ مِنْ آياتِنا).

و در پايان اضافه مى‌كند" خداوند شنوا و بينا است" (إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ).

اشاره به اينكه اگر خداوند پيامبرش را براى اين افتخار برگزيد بى‌دليل نبود، زيرا او گفتار و كردارى آن چنان پاك و شايسته داشت كه اين لباس بر قامتش كاملا زيبا بود، خداوند گفتار پيامبرش را شنيده و كردار او را ديده و لياقتش را براى اين مقام پذيرفته بود.

بعضى از مفسران اين احتمال را نيز در جمله فوق داده‌اند كه منظور از آن تهديد منكران اين اعجاز است كه خداوند سخنانشان را مى‌شنود و اعمالشان را مى‌بيند و از توطئه آنها آگاه است.

اين آيه در عين فشردگى بيشتر مشخصات اين سفر شبانه اعجاز آميز را بيان مى‌كند:

1- جمله" اسرى" نشان مى‌دهد كه اين سفر، شب هنگام واقع شد، زيرا" اسراء" در لغت عرب به معنى سفر شبانه است، در حالى كه كلمه" سير" به مسافرت در روز گفته مى‌شود.

2- كلمه" ليلا" در عين اينكه تاكيدى است براى آنچه از جمله" اسراء" فهميده مى‌شود، اين حقيقت را نيز بيان مى‌كند كه اين سفر، بطور كامل در يك شب واقع شد، و مهم نيز همين است كه فاصله ميان مسجد الحرام و بيت المقدس كه بيش از يكصد فرسخ است و در شرائط آن زمان مى‌بايست روزها يا هفته‌ها بطول‌