آنها دريغ مدار، و كمترين اهانتى به آنان مكن، حتى سبكترين تعبير نامؤدبانه يعنى" اف" به آنها مگو" (إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ كِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍ‌) [1]" و بر سر آنها فرياد مزن" (وَ لا تَنْهَرْهُما).

بلكه" با گفتار سنجيده و لطيف و بزرگوارانه با آنها سخن بگو" (وَ قُلْ لَهُما قَوْلًا كَرِيماً).

" و بگو بار پروردگارا! آنها را مشمول رحمت خويش قرار ده همانگونه كه در كودكى مرا تربيت كرده‌اند" (وَ قُلْ رَبِّ ارْحَمْهُما كَما رَبَّيانِي صَغِيراً).

دقت فوق العاده در احترام به پدر و مادر.

در حقيقت در دو آيه‌اى كه گذشت، قسمتى از ريزه‌كاريهاى برخورد مؤدبانه و فوق العاده احترام آميز فرزندان را نسبت به پدران و مادران بازگو مى‌كند:

1- از يك سو انگشت روى حالات پيرى آنها كه در آن موقع از هميشه نيازمندتر به حمايت و محبت و احترامند گذارده، مى‌گويد: كمترين سخن اهانت آميز را به آنها مگو!.

آنها ممكن است بر اثر كهولت به جايى برسند كه نتوانند بدون كمك ديگرى حركت كنند، و از جا برخيزند و حتى ممكن است قادر به دفع آلودگى از

[1] كلمه" اما" در" اما يبلغن" به گفته بعضى مركب از" ان" شرطيه" و ما" شرطيه است كه براى تاكيد پشت سر هم آمده (تفسير فخر رازى) و به گفته بعضى ديگر مركب از ان شرطيه و ماء زائده است كه وجود آن اجازه مى‌دهد كلمه شرط بر فعلى كه با نون تاكيدى مؤكد است درآيد (الميزان).