بلكه نسبت به كرم و عطا حريص بود، ستم‌زدگان را از عدل و داد برخوردار مى‌ساخت و هر چه را متضمن خير بيشتر بود دوست مى‌داشت.

و نيز مورخ ديگر" ذى‌نوفن" مى‌نويسد: كورش پادشاه عاقل و مهربان بود و بزرگى ملوك با فضائل حكماء در او جمع بود، همتى فائق، وجودى غالب داشت، شعارش خدمت انسانيت و خوى او بذل عدالت بود، و تواضع و سماحت در وجود او جاى كبر و عجب را گرفته بود.

جالب اينكه اين مورخان كه كورش را اين چنين توصيف كرده‌اند از تاريخ‌نويسان بيگانه بودند نه از قوم يا ابناء وطن او، بلكه اهل يونان بودند و مى‌دانيم مردم يونان به نظر دوستى به كورش نگاه نمى‌كردند، زيرا با فتح" ليديا" به دست كورش شكست بزرگى براى ملت يونان فراهم گشت.

طرفداران اين عقيده مى‌گويند اوصاف مذكور در قرآن مجيد در باره ذو القرنين با اوصاف كورش تطبيق مى‌كند.

از همه گذشته كورش سفرهايى به شرق غرب و شمال انجام داد كه در تاريخ زندگانيش به طور مشروح آمده است، و با سفرهاى سه‌گانه‌اى كه در قرآن ذكر شده قابل انطباق مى‌باشد:

نخستين لشگر كشى كورش به كشور" ليديا" كه در قسمت شمال آسياى صغير قرار داشت صورت گرفت، و اين كشور نسبت به مركز حكومت كورش جنبه غربى داشت.

هر گاه نقشه ساحل غربى آسياى صغير را جلو روى خود بگذاريم خواهيم ديد كه قسمت اعظم ساحل در خليجك‌هاى كوچك غرق مى‌شود، مخصوصا در نزديكى" ازمير" كه خليج صورت چشمه‌اى به خود مى‌گيرد.

قرآن مى‌گويد ذو القرنين در سفر غربيش احساس كرد خورشيد در چشمه گلالودى فرو مى‌رود.

اين صحنه همان صحنه‌اى بود كه كورش به هنگام فرو رفتن قرص آفتاب‌