" سپس به سوى پروردگارش بازمى‌گردد و خداوند او را عذاب شديدى خواهد نمود" (ثُمَّ يُرَدُّ إِلى‌ رَبِّهِ فَيُعَذِّبُهُ عَذاباً نُكْراً) [1] اين ظالمان و ستمگران هم مجازات اين دنيا را مى‌چشند و هم عذاب آخرت را.

" و ما فرمان آسانى به او خواهيم داد" (وَ سَنَقُولُ لَهُ مِنْ أَمْرِنا يُسْراً).

هم با گفتار نيك با او برخورد خواهيم كرد، و هم تكاليف سخت و سنگين بر دوش او نخواهيم گذارد، و خراج و ماليات سنگين نيز از او نخواهيم گرفت.

گويا هدف ذو القرنين از اين بيان اشاره به اين است كه مردم در برابر دعوت من به توحيد و ايمان و مبارزه با ظلم و شرك و فساد، به دو گروه تقسيم خواهند شد: كسانى كه تسليم اين برنامه سازنده الهى شوند مطمئنا پاداش نيك خواهند داشت، و در امنيت و آسودگى خاطر زندگى خواهند كرد.

اما آنها كه در برابر اين دعوت موضع‌گيرى خصمانه داشته باشند و به شرك و ظلم و فساد ادامه دهند مجازات خواهند شد.

ضمنا از مقابله" من ظلم" با" مَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً" معلوم مى‌شود كه ظلم در اينجا به معنى شرك و عمل ناصالح است كه از ميوه‌هاى تلخ درخت شوم شرك مى‌باشد.

[1]" نكر" از ماده" منكر" به معنى ناشناخته است، يعنى عذاب ناشناخته‌اى كه هرگز آن را باور نمى‌كرد.