نخستين آيه مى‌گويد:" از تو در باره ذو القرنين سؤال مى‌كنند" (وَ يَسْئَلُونَكَ عَنْ ذِي الْقَرْنَيْنِ‌).

" بگو به زودى گوشه‌اى از سرگذشت او را براى شما بازگو مى‌كنم" (قُلْ سَأَتْلُوا عَلَيْكُمْ مِنْهُ ذِكْراً) تعبير به" ساتلوا" با توجه به اينكه" سين" معمولا براى آينده نزديك است، در حالى كه در اين مورد پيامبر ص بلا فاصله از ذو القرنين سخن مى‌گويد ممكن است براى رعايت ادب در سخن بوده باشد، ادبى كه آميخته با ترك عجله و شتابزدگى است، ادبى كه مفهومش دريافت سخن از خدا و سپس بيان براى مردم است.

و به هر حال آغاز اين آيه نشان مى‌دهد كه داستان ذو القرنين در ميان مردم قبلا مطرح بوده منتها اختلافات يا ابهاماتى آن را فراگرفته بود، به همين دليل از پيامبر ص توضيحات لازم را در اين زمينه خواستند.

" و اسباب هر چيز را در اختيارش نهاديم" (وَ آتَيْناهُ مِنْ كُلِّ شَيْ‌ءٍ سَبَباً) گر چه بعضى از مفسران خواسته‌اند مفهوم" سبب" را كه در اصل به معنى طنابى است كه بوسيله آن از درختان نخل بالا مى‌روند و سپس به هر گونه وسيله اطلاق شده- در مفهوم خاصى محدود كنند، ولى پيدا است كه آيه كاملا مطلق است و مفهوم وسيعى دارد و نشان مى‌دهد كه خداوند اسباب وصول به هر چيزى را در اختيار ذو القرنين گذارده بود: عقل و درايت كافى، مديريت صحيح، قدرت و قوت، لشگر و نيروى انسانى و امكانات مادى خلاصه آنچه از وسائل معنوى و مادى براى پيشرفت و رسيدن به هدفها لازم بود در اختيار او نهاديم.