يَأْكُلُ النَّاسُ وَ الْأَنْعامُ حَتَّى إِذا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَها وَ ازَّيَّنَتْ وَ ظَنَّ أَهْلُها أَنَّهُمْ قادِرُونَ عَلَيْها أَتاها أَمْرُنا لَيْلًا أَوْ نَهاراً فَجَعَلْناها حَصِيداً كَأَنْ لَمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ‌:" زندگى دنيا همانند آبى است كه از آسمان نازل كرده‌ايم كه بر اثر آن گياهان گوناگون كه مردم و چهارپايان از آن مى‌خورند مى‌رويد، تا زمانى كه روى زمين زيبايى خود را از آن گرفته، و اهل آن مطمئن مى‌شوند، ناگهان فرمان ما شب هنگام يا در روز فرا مى‌رسد (سرما يا صاعقه‌اى را بر آن مسلط مى‌سازيم) و آن چنان آن را درو مى‌كنيم كه گويى هرگز نبوده است"!.

ولى بسيار مى‌شود كه حوادث نيمه راه زندگى باعث نابودى آن نمى‌گردد و مسير طبيعى خود را طى مى‌كند ولى پايان آن نيز پژمردگى و پراكندگى، و فنا و نيستى است، همانگونه كه در آيه مورد بحث به آن اشاره شده است.

بنا بر اين زندگى دنيا چه راه طبيعى خود را طى كند و چه نكند، دير يا زود دست فنا دامانش را خواهد گرفت.

2- عوامل غرورشكن-

گفتيم بسيارى از مردم با پيدا كردن امكانات مادى و رسيدن به مال و مقام مغرور مى‌شوند و اين غرور دشمن بزرگى براى سعادت انسانها است، و در آيات فوق ديديم كه چگونه غرور سر از شرك و كفر درمى‌آورد؟! به همين دليل قرآن كه يك كتاب عالى تربيتى است از طرق مختلف براى درهم شكستن اين غرور استفاده مى‌كند:

گاه فنا و نيستى و ناپايدار بودن سرمايه‌هاى مادى را مجسم مى‌كند (همچون آيات فوق).

و گاه هشدار مى‌دهد كه همين سرمايه‌هاى شما ممكن است دشمن جانتان‌