در واقع او مى‌گويد: با چشم خودت ديده، و يا لا اقل با گوش شنيده‌اى كه صاعقه‌هاى آسمانى گاهى در يك لحظه كوتاه، باغها و خانه‌ها و زراعتها را به تلى از خاك، يا زمينى خشك و بى آب و علف تبديل كرده است.

و نيز شنيده يا ديده‌اى كه گاهى يك زمين لرزه شديد قناتها را فرو مى‌ريزد، چشمه‌ها را مى‌خشكاند، آن چنان كه قابل اصلاح و مرمت نيستند.

تو كه اينها را مى‌دانى اين غرور و نخوت براى چيست؟! تو كه اين صحنه‌ها را ديده‌اى اينهمه دلبستگى چرا؟! چرا مى‌گويى باور نمى‌كنم اين نعمتها هرگز فانى بشوند، بلكه جاودانه خواهند ماند، اين چه نادانى و ابلهى است؟!

[سوره الكهف (18): آيات 42 تا 44]

وَ أُحِيطَ بِثَمَرِهِ فَأَصْبَحَ يُقَلِّبُ كَفَّيْهِ عَلى‌ ما أَنْفَقَ فِيها وَ هِيَ خاوِيَةٌ عَلى‌ عُرُوشِها وَ يَقُولُ يا لَيْتَنِي لَمْ أُشْرِكْ بِرَبِّي أَحَداً (42) وَ لَمْ تَكُنْ لَهُ فِئَةٌ يَنْصُرُونَهُ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ ما كانَ مُنْتَصِراً (43) هُنالِكَ الْوَلايَةُ لِلَّهِ الْحَقِّ هُوَ خَيْرٌ ثَواباً وَ خَيْرٌ عُقْباً (44)

ترجمه:

42- (به هر حال عذاب خدا فرا رسيد) و تمام ميوه‌هاى آن نابود شد، او مرتبا دستهاى خود را- بخاطر هزينه‌هايى كه در آن صرف كرده بود- بهم ميماليد، در حالى كه تمام باغ بر پايه‌ها فرو ريخته بود، و مى‌گفت اى كاش كسى را شريك پروردگارم قرار نداده بودم! 43- و گروهى، غير از خدا، نداشت كه او را يارى كنند، و نمى‌توانست از خويشتن يارى گيرد.