فلز گداخته است كه پيش از نوشيدن، هنگامى كه به دهان و صورت نزديك مى‌شود چهرههاشان را برشته مى‌كند! اما به عكس، آنها كه براى حفظ پاكى و رعايت اصول عدالت پشت پا به اين مواهب زدند و به زندگى ساده‌اى قناعت كردند، و محروميتهاى اين دنيا را براى اجراى اصول عدالت بخاطر خدا تحمل نمودند، در آنجا باغهايى از بهشت با نهرهايى از آب جارى، و بهترين لباسها و زينتها، و شوق‌انگيزترين جلسات در انتظارشان خواهد بود، و اين تجسمى است از نيت پاك آنها كه مواهب را براى همه بندگان خدا مى‌خواستند.

3- رابطه هواپرستى و غفلت از خدا-

روح آدمى را يا خدا پر مى‌كند و يا هوا، كه جمع ميان اين دو ممكن نيست، هواپرستى سرچشمه غفلت از خدا و خلق خدا است، هواپرستى عامل بيگانگى از همه اصول اخلاقى است، و بالآخره هواپرستى انسان را در خويشتن فرو مى‌برد، و از همه حقايق جهان دور مى‌سازد.

يك انسان هواپرست جز به اشباع شهوات خويش نمى‌انديشد آگاهى، گذشت، ايثار فداكارى و معنويت براى او مفهومى ندارد.

رابطه اين دو با هم در آيات فوق بخوبى بازگو شده است، آنجا كه مى‌گويد:

(وَ لا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنا قَلْبَهُ عَنْ ذِكْرِنا وَ اتَّبَعَ هَواهُ وَ كانَ أَمْرُهُ فُرُطاً) در اينجا نخست غفلت از خدا مطرح است و به دنبال آن پيروى از هوا، و جالب اينكه نتيجه آن افراطكارى آنهم به طور مطلق ذكر شده است.

چرا هواپرست هميشه گرفتار افراط است، شايد يك دليلش اين باشد كه طبع آدمى در لذتهاى مادى هميشه رو به افزون‌طلبى مى‌رود كسى كه ديروز از فلان مقدار مواد مخدر نشئه ميشد امروز با آن مقدار نشئه نمى‌شود، و بايد