اشاره به اينكه دهانه غار كه معمولا تنگ است جايگاه آنها نبود، بلكه قسمتهاى وسط غار را انتخاب كرده بودند كه هم از چشم بينندگان دور بود، و هم از تابش مستقيم آفتاب.

در اينجا قرآن رشته سخن را قطع مى‌كند، و به يك نتيجه‌گيرى معنوى مى‌پردازد، چرا كه ذكر همه اين داستانها براى همين منظور است.

مى‌گويد:" اين از آيات خدا است، هر كس را خدا هدايت كند هدايت يافته واقعى او است، و هر كس را گمراه نمايد سرپرست و راهنمايى هرگز براى او نخواهى يافت" (ذلِكَ مِنْ آياتِ اللَّهِ مَنْ يَهْدِ اللَّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ وَ مَنْ يُضْلِلْ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ وَلِيًّا مُرْشِداً).

آرى آنها كه در راه خدا گام بگذارند و براى او به جهاد برخيزند در هر قدمى آنان را مشمول لطف خود مى‌سازد، نه فقط در اساس كار، كه در جزئيات هم لطفش شامل حال آنها است.

و اين نشان مى‌دهد كه چشمان آنها كاملا باز بوده است، درست همانند يك انسان بيدار، اين حالت استثنايى شايد براى آن بوده كه حيوانات موذى به آنان نزديك نشوند چرا كه از انسان بيدار مى‌ترسند، و يا به خاطر اينكه منظره رعب‌انگيزى پيدا كنند كه هيچ انسانى جرات ننمايد به آنها نزديك شود، و اين خود يك سپر حفاظتى براى آنها بوده باشد.

4- براى اينكه بر اثر گذشت ساليان دراز از اين خواب طولانى، اندام آنها نپوسد:" ما آنها را به سمت راست و چپ مى‌گردانديم" (وَ نُقَلِّبُهُمْ‌