[سوره الكهف (18): آيات 6 تا 8]

فَلَعَلَّكَ باخِعٌ نَفْسَكَ عَلى‌ آثارِهِمْ إِنْ لَمْ يُؤْمِنُوا بِهذَا الْحَدِيثِ أَسَفاً (6) إِنَّا جَعَلْنا ما عَلَى الْأَرْضِ زِينَةً لَها لِنَبْلُوَهُمْ أَيُّهُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً (7) وَ إِنَّا لَجاعِلُونَ ما عَلَيْها صَعِيداً جُرُزاً (8)

ترجمه:

6- گويى مى‌خواهى خود را از غم و اندوه بخاطر اعمال آنها هلاك كنى، اگر آنها به اين گفتار ايمان نياورند.

7- ما آنچه را روى زمين است زينت آن قرار داديم، تا آنها را بيازمائيم كدامينشان بهتر عمل مى‌كنند؟

8- (ولى اين زرق و برقها پايدار نيست) و ما (سرانجام) قشر روى زمين را خاك بى گياهى قرار مى‌دهيم.

تفسير:

غصه مخور جهان ميدان آزمايش است‌

از آنجا كه در آيات گذشته سخن از رسالت و رهبرى پيامبر ص بود، در نخستين آيه مورد بحث به يكى از مهمترين شرائط رهبرى كه همان دلسوزى نسبت به امت است اشاره كرده مى‌گويد:" گويى تو ميخواهى جان خود را بر باد دهى و خويشتن را از شدت اندوه هلاك كنى كه چرا آنها به اين كتاب آسمانى ايمان نمى‌آورند"؟ (فَلَعَلَّكَ باخِعٌ نَفْسَكَ عَلى‌ آثارِهِمْ إِنْ لَمْ يُؤْمِنُوا بِهذَا الْحَدِيثِ أَسَفاً)