[سوره الإسراء (17): آيات 110 تا 111]

قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمنَ أَيًّا ما تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌ وَ لا تَجْهَرْ بِصَلاتِكَ وَ لا تُخافِتْ بِها وَ ابْتَغِ بَيْنَ ذلِكَ سَبِيلاً (110) وَ قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَداً وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ وَ كَبِّرْهُ تَكْبِيراً (111)

ترجمه:

110- بگو" اللَّه" را بخوانيد، يا" رحمن" را، هر كدام را بخوانيد (ذات پاكش يكى است و) براى او نامهاى نيك است، و نمازت را زياد بلند يا آهسته مخوان و در ميان اين دو راهى (معتدل) انتخاب كن.

111- و بگو ستايش براى خداوندى است كه نه فرزندى براى خود انتخاب كرده، و نه شريكى در حكومت دارد و نه ولى (و حامى) به خاطر ضعف و ذلت، و او را بسيار بزرگ بشمر.

شان نزول:

مفسران در شان نزول نخستين آيه فوق از" ابن عباس" چنين نقل كرده‌اند كه پيامبر يك شب در مكه در حال سجده بود و خدا را به نام يا رحمان و يا رحيم مى‌خواند، مشركان بهانه‌جو از فرصت استفاده كرده و گفتند ببينيد اين مرد (ما را سرزنش مى‌كند كه چرا چند خدايى هستيم اما) خودش دو خدا را پرستش مى‌كند، در حالى كه مى‌پندارد موحد است و يك معبود بيشتر ندارد، آيه فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت (كه اين اسمهاى متعدد از يك ذات پاك‌