[سوره الإسراء (17): آيات 96 تا 97]

قُلْ كَفى‌ بِاللَّهِ شَهِيداً بَيْنِي وَ بَيْنَكُمْ إِنَّهُ كانَ بِعِبادِهِ خَبِيراً بَصِيراً (96) وَ مَنْ يَهْدِ اللَّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ وَ مَنْ يُضْلِلْ فَلَنْ تَجِدَ لَهُمْ أَوْلِياءَ مِنْ دُونِهِ وَ نَحْشُرُهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ عَلى‌ وُجُوهِهِمْ عُمْياً وَ بُكْماً وَ صُمًّا مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ كُلَّما خَبَتْ زِدْناهُمْ سَعِيراً (97)

ترجمه:

96- بگو: همين كافى است كه خدا گواه ميان من و شما است، چرا كه او نسبت به بندگانش آگاه و بيناست.

97- هر كس را خدا هدايت كند هدايت يافته واقعى او است، و هر كس را او (به خاطر اعمالش) گمراه سازد هاديان و سرپرستانى جز خدا براى او نخواهى يافت، و روز قيامت آنها را بر صورتهايشان محشور مى‌كنيم در حالى كه نابينا و گنگ و كرند، جايگاهشان دوزخ است و هر زمان آتش آن فرونشيند، شعله تازه‌اى بر آنها مى‌افزائيم.

تفسير: هدايت يافتگان واقعى‌

در تعقيب بحثهاى گذشته كه در زمينه توحيد و نبوت، و گفتگو با مخالفان بود، آيات فوق يك نوع اعلام ختم بحث در اين مرحله و نتيجه‌گيرى از آن مى‌باشد.