بهترين دليل براى اثبات اين واقعيت، مقايسه وضع عرب جاهلى با تربيت شدگان مكتب پيامبر ص در آغاز اسلام است، ديديم چگونه آن قوم خونخوار و جاهل و نادان كه انواع بيماريهاى اجتماعى و اخلاقى سر تا پاى وجودشان را فرا گرفته بود، با استفاده از اين نسخه شفا بخش نه تنها درمان يافتند، بلكه آن چنان قوى و نيرومند شدند كه ابرقدرتهاى جبار جهان را به زانو در آوردند.

و اين درست همان حقيقتى است كه مسلمانان امروز آن را از ياد برده‌اند، و به اين حال و روزگار كه مى‌دانيم و مى‌دانيد گرفتار گشته‌اند.

تفرقه در ميانشان غوغا مى‌كند، غارتگران بر منابعشان مسلط شده‌اند، سرنوشتشان به دست ديگران تعيين مى‌شود، و انواع وابستگيها آنها را به ضعف و زبونى و ذلت كشانده است.

و اين است سرانجام كار كسانى كه نسخه شفا بخش در خانه‌هاشان باشد و براى شفاى دردهاى خود دست به سوى كسانى دراز كنند كه از آنها بيمارترند! قرآن نه فقط شفا مى‌بخشد، بلكه بعد از بهبودى يعنى در دوران نقاهت بيماران را با پيامهاى گوناگونش تقويت مى‌كند چرا كه بعد از" شفا"،" رحمت" است.

جالب اينكه داروهاى دردهاى جسمانى غالبا اثرهاى نامطلوبى روى ارگانهاى بدن مى‌گذارند تا آنجا كه در حديث معروفى آمده:" هيچ دارويى نيست مگر اينكه خود سرچشمه بيمارى ديگر است" (

ما من دواء الا و يهيج داء

) [1] اما اين داروى شفابخش هيچگونه اثر نامطلوب روى جان و فكر و روح آدمى ندارد، بلكه به عكس تمام آن خير و بركت است.

در يكى از عبارات نهج البلاغه مى‌خوانيم:

شفاء لا تخشى اسقامه:

" قرآن‌

[1] سفينة البحار.