در آيه بعد براى اينكه عواطف بنى اسرائيل را در رابطه با شكرگزارى از نعمتهاى الهى مخصوصا نعمت معنوى و روحانى كتاب آسمانى برانگيزد آنها را مخاطب ساخته مى‌گويد:" اى فرزندان كسانى كه با نوح در كشتى حمل كرديم" (ذُرِّيَّةَ مَنْ حَمَلْنا مَعَ نُوحٍ‌) [1] فراموش نكنيد كه" نوح بنده شكرگزارى بود" (إِنَّهُ كانَ عَبْداً شَكُوراً).

شما كه فرزندان ياران نوح هستيد چرا به همان برنامه نياكان با ايمانتان اقتدا نكنيد؟ چرا در راه كفران گام بگذاريد؟!" شكور" صيغه مبالغه و به معنى بسيار شكرگزار است، و اينكه بنى اسرائيل را به عنوان فرزندان همراهان نوح شمرده، شايد بخاطر آنست كه طبق تواريخ معروف، نوح داراى سه فرزند بنامهاى" سام" و" حام" و" يافث" بود كه مردم روى زمين پس از طوفان نوح از آنها گسترش يافتند از جمله مخصوصا بنى اسرائيل.

بدون شك همه پيامبران بنده شكرگزار خدا بودند، ولى براى نوح، ويژگيهايى در احاديث وارد شده كه او را شايسته اين توصيف نموده است، از جمله اينكه هر زمان كه لباس مى‌پوشيد، يا آب مى‌نوشيد، يا غذايى مى‌خورد و يا نعمت ديگرى به او مى‌رسيد فورا به ياد خدا مى‌افتاد و شكرگزارى مى‌كرد.

در حديثى از امام باقر ع و امام صادق ع مى‌خوانيم:" نوح، همه روز صبحگاهان و عصرگاهان اين دعا را مى‌خواند:

اللهم انى اشهدك ان ما اصبح او امس بى من نعمة فى دين او دنيا فمنك، وحدك لا شريك لك، لك الحمد و لك الشكر بها على حتى ترضى، و بعد الرضا.

[1] جمله‌ ذُرِّيَّةَ مَنْ حَمَلْنا مَعَ نُوحٍ‌،" جمله ندائيه" است، و در تقدير يا ذرية من حملنا مع نوح بوده است، اما اين احتمال كه" ذريه" بدل از" وكيلا" يا مفعول ثانى" تتخذوا" بوده باشد بسيار بعيد است و با جمله‌ إِنَّهُ كانَ عَبْداً شَكُوراً سازگار نيست (دقت كنيد).