سپس اضافه مى‌كند:" ما بعضى از پيامبران را بر بعض ديگرى فضيلت بخشيديم و به داود كتاب زبور داديم" (وَ لَقَدْ فَضَّلْنا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلى‌ بَعْضٍ وَ آتَيْنا داوُدَ زَبُوراً).

اين جمله در حقيقت پاسخ به يكى از ايرادات مشركان است، كه با تعبير تحقير آميزى مى‌گفتند آيا خداوند شخص ديگرى را نداشت كه محمد يتيم را به نبوت انتخاب كرد؟ وانگهى چه شد كه او سرآمد همه پيامبران و خاتم آنها شد؟!.

قرآن مى‌گويد: اين جاى تعجب نيست خداوند از ارزش انسانى هر كس آگاه است و پيامبران خود را از ميان همين توده مردم برگزيده و بعضى را بر بعضى فضيلت و برترى داده، يكى را به عنوان خليل اللهى مفتخر ساخت، ديگرى را كليم اللَّه، و ديگرى را روح اللَّه قرار داد، پيامبر اسلام ص را به عنوان حبيب اللَّه برگزيد و خلاصه بعضى را بر بعضى فضيلت بخشيد، طبق موازينى كه خودش مى‌داند و حكمتش اقتضا مى‌كند.

و اما اينكه چرا از ميان همه پيامبران، سخن از" داود" و" زبور" به ميان آمده، ممكن است به خاطر جهات زير باشد:

1- زبور داود از ميان كتب پيامبران اين ويژگى را دارد كه تمام آن مناجات و نيايش و اندرز است و با قول احسن و گفتار نيكو كه در آيات قبل به آن دستور داده شد از همه متناسبتر مى‌باشد.

2- در زبور داود خبر از حكومت صالحان و نيكان داده شده هر چند ظاهرا مردمى تهى دست و فقير و يتيم باشند [1]

[1] در كتاب مزامير داود (زبور) كه امروز در دست ما است، در مزمور 37 چنين مى‌خوانيم:" ... زيرا كه شريران منقطع خواهند شد، اما متوكلان به خداوند وارث زمين خواهند، شد، هان بعد از مدتى شرير نخواهد بود در مكانش تامل خواهى كرد و نخواهد بود، اما حكيمان (صالحان) وارث زمين خواهند شد.

در همان مزمور در جمله 22 و 29 نيز تعبيراتى كاملا شبيه همين تعبير آمده است.

اين همان چيزى است كه در قرآن مجيد در آيه 105 سوره انبياء مى‌فرمايد وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ‌.