نزديكتر قرار دارند همچون خاك، و پاره‌اى دورترند همچون سنگ و آهن.

دومين ايراد آنها اين بود كه مى‌گفتند: بسيار خوب اگر بپذيريم كه اين استخوانهاى پوسيده و متلاشى شده قابل بازگشت به حيات است چه كسى قدرت انجام اين كار را دارد، چرا كه اين تبديل را يك امر بسيار پيچيده و مشكل مى‌دانستند" آنها مى‌گويند چه كسى ما را باز مى‌گرداند؟" (فَسَيَقُولُونَ مَنْ يُعِيدُنا).

پاسخ اين سؤال را قرآن چنين مى‌گويد:" به آنها بگو همان كسى كه شما را روز اول آفريد" (قُلِ الَّذِي فَطَرَكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ).

اگر در قابليت" قابل" شك داريد كه شما در اول خاك بوديد چه مانعى دارد بار ديگر خاك شويد و به زندگى بازگرديد.

و اگر در فاعليت" فاعل" شك داريد همان خدايى كه در آغاز شما را از خاك آفريد مى‌تواند بار ديگر اين كار را تكرار كند كه حكم الامثال فيما يجوز و فيما لا يجوز واحد.

سرانجام به سومين ايراد آنها مى‌پردازد و مى‌گويد:" آنها سر خود را از روى تعجب و انكار تكان مى‌دهند و مى‌گويند: چه زمانى اين معاد واقع مى‌شود"؟

(فَسَيُنْغِضُونَ إِلَيْكَ رُؤُسَهُمْ وَ يَقُولُونَ مَتى‌ هُوَ).

" فَسَيُنْغِضُونَ‌" از ماده" انغاض" به معنى حركت دادن سر به سوى طرف مقابل از روى تعجب است.

آنها در حقيقت با اين ايراد خود مى‌خواستند اين مطلب را منعكس كنند كه به فرض اين ماده خاكى قابل تبديل به انسان باشد، و قدرت خدا را نيز قبول كنيم، اما اين يك وعده نسيه بيش نيست و معلوم نيست در چه زمانى واقع مى‌شود؟

اگر در هزاران يا ميليونها سال بعد باشد چه تاثيرى در زندگى امروز ما مى‌كند، سخن از نقد بگو و نسيه را رها كن.

قرآن در پاسخشان مى‌گويد:" به آنها بگو شايد زمان آن نزديك باشد"