3- مشرك مشو؟

باز براى تاكيد بيشتر و اينكه اين احكام حكيمانه همگى از وحى الهى سرچشمه مى‌گيرد، اضافه مى‌كند:" اينها از امور حكمت‌آميزى است كه پروردگارت به تو وحى فرستاده است" (ذلِكَ مِمَّا أَوْحى‌ إِلَيْكَ رَبُّكَ مِنَ الْحِكْمَةِ).

تعبير به" حكمت" اشاره به اين است كه اين احكام آسمانى در عين اينكه از وحى الهى سرچشمه مى‌گيرد با ترازوى عقل، نيز كاملا قابل سنجش و قابل درك است، چه كسى مى‌تواند زشتى شرك يا قتل نفس، يا آزار پدر و مادر و همچنين قبح زنا، و كبر و غرور، و ظلم به يتيمان، و عواقب شوم پيمان‌شكنى و مانند آن را انكار كند.

به تعبير ديگر اين احكام هم از طريق حكمت عقلى، اثبات شده است، و هم از طريق وحى الهى، و اصول همه احكام الهى چنين است هر چند جزئيات آن را در بسيارى از اوقات با چراغ كم فروغ عقل نمى‌توان تشخيص داد و تنها در پرتو نورافكن نيرومند وحى بايد درك كرد.

بعضى از مفسران از تعبير" حكمت" اين استفاده را نيز كرده‌اند كه احكام متعددى كه در آيات پيشين گذشت از احكام ثابت و مستحكم و غير قابل نسخ است كه در همه اديان آسمانى بوده است، فى المثل شرك و قتل نفس و زنا و پيمان‌شكنى، چيزى نيست كه در هيچ مذهبى، مجاز شمرده شده باشد، پس اين احكام جزء محكمات و قوانين ثابت محسوب مى‌شود.

سپس همانگونه كه آغاز اين احكام از تحريم شرك شروع شده بود با تاكيد بر تحريم شرك آن را پايان مى‌دهد و مى‌گويد:" هرگز براى خداوند يگانه شريكى قائل مباش و معبود ديگرى را در كنار" اللَّه" قرار مده" (وَ لا تَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ).

چرا كه اين امر سبب مى‌شود كه در آتش سوزان دوزخ بيفتى در حالى كه هم سرزنش خلق خدا دامنگير تو شود و هم طرد و قهر خالق" (فَتُلْقى‌ فِي جَهَنَّمَ‌