فراوانى قبل و بعد از آن دارد كه فكر آن، آرامش انسان را بر هم مى‌زند، نيست.

8- همچنين فكر فنا و نابودى و پايان گرفتن نعمت، آنان را آزار نمى‌دهد، چرا كه" آنها هرگز از اين باغهاى پر نعمت و سرور اخراج نمى‌شوند" (وَ ما هُمْ مِنْها بِمُخْرَجِينَ‌).

با لحنى مملو از محبت و عاليترين نوازش، روى سخن را به پيامبرش كرده مى‌گويد" پيامبرم! بندگانم را آگاه كن كه من غفور و رحيمم، گناه بخش و پر محبتم" (نَبِّئْ عِبادِي أَنِّي أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِيمُ‌).

تعبير به عبادى (بندگان من) تعبيرى است، لطيف كه هر انسانى را بر سر شوق مى‌آورد، و دنبال آن توصيف خدا به آمرزنده مهربان اين اشتياق را به اوج مى‌رساند.