مى‌سازند) (وَ أَرْسَلْنَا الرِّياحَ لَواقِحَ‌).

" و به دنبال آن از آسمان آبى فرو فرستاديم" (فَأَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً).

" و بوسيله آن همه شما را سيراب كرديم" (فَأَسْقَيْناكُمُوهُ‌).

" در حالى كه شما توانايى بر حفظ و نگهدارى آن نداشتيد" (وَ ما أَنْتُمْ لَهُ بِخازِنِينَ‌).

" لواقح" جمع" لاقح" به معنى بارور كننده است، و در اينجا اشاره به بادهايى است كه قطعات ابر را به هم پيوند مى‌دهد، و آنها را آماده باران مى‌سازد.

گرچه بعضى از دانشمندان معاصر خواسته‌اند اين آيه را اشاره به تلقيح گياهان بوسيله بادها و گردافشانى بگيرند: و از اين راه به يكى از مسائلى علمى كه در عصر نزول قرآن مورد توجه جوامع بشرى نبود تفسير كنند، و از دلائل اعجاز علمى قرآن بشمارند، ولى در عين قبول اين واقعيت كه وزش بادها اثر عميقى در جابجا كردن گرده‌هاى نطفه نر و بارور ساختن گياهان دارند نمى‌توان آيه فوق را اشاره به آن دانست.

چرا كه بعد از اين كلمه بلافاصله، نازل شدن باران از آسمان (آنهم با فاء تفريع) آمده است، كه نشان مى‌دهد تلقيح كردن بادها مقدمه‌اى براى نزول باران است.

به هر حال تعبير فوق از زيباترين تعبيراتى است در مورد ابرها و تولد باران از آنها ممكن است گفته شود. ابرها را به مادران و پدرانى تشبيه كرده كه به كمك بادها آميزش مى‌كنند و باردار مى‌شوند و فرزندان خود، دانه‌هاى باران، را به زمين مى‌نهند.

جمله: ما أَنْتُمْ لَهُ بِخازِنِينَ‌ (شما توانايى حفظ و ذخيره كردن اين آبها را نداريد) ممكن است اشاره به ذخيره كردن آب باران قبل از نزولش باشد، يعنى‌