كه معنى ظاهرى آيات را كاملا حفظ كنند:

" سماء" اشاره به همين آسمان است، و" شهاب" اشاره به همين شهاب است (همين سنگريزه‌هاى سرگردانى است كه در اين فضاى بيكران در گردشند و گاه گاه كه در حوزه جاذبه زمين قرار مى‌گيرند و به سوى زمين كشيده مى‌شوند و بر اثر سرعت برخورد با امواج هوا، داغ و سوزان و شعله‌ور و خاكستر مى‌شوند).

و" شيطان" همان موجودات خبيثه متمردند كه مى‌خواهند به آسمانها بروند و گوشه‌اى از اخبار اين عالم ما كه در آسمانها منعكس است، از طريق استراق سمع (گوش دادن مخفيانه) در يابند، و به دوستان خود در زمين برسانند، ولى شهابها همچون تير به سوى آنها پرتاب مى‌شوند و آنها را از رسيدن به اين هدف باز مى‌دارند [1] 3- جمعى ديگر از مفسران مانند مفسر عاليقدر" مؤلف الميزان" و" طنطاوى" در تفسير" الجواهر" تعبيرات آيات فوق را از قبيل تشبيه و كنايه و ذكر امثال و به اصطلاح بيان" سمبوليك" دانسته، و اين تشبيه و كنايه را به صورتهاى گوناگونى بيان داشته‌اند:

الف: در تفسير الميزان چنين مى‌خوانيم:" توجيهات مختلفى را كه مفسران براى استراق سمع كردن شياطين، و رانده شدن آنها بوسيله شهب بيان كرده‌اند، مبتنى بر چيزى است كه احيانا از ظاهر آيات و روايات به ذهن مى‌رسد كه افلاكى محيط به زمين است و در آنها گروه‌هايى از فرشتگان قرار دارند و هر كدام از اين افلاك درهايى دارند كه جز از آنها نمى‌توان وارد شد، و گروهى از اين فرشتگان،

[1]" فخر رازى" در تفسير كبير خود و همچنين" آلوسى" در" روح المعانى" بعد از ذكر اين تفسير اشكالات مختلفى را كه با در نظر گرفتن هيئت قديم و افلاك پوست پيازى و امثال آن متوجه اين تفسير مى‌شده مشروحا بيان كرده و به پاسخ آن پرداخته‌اند كه با توجه به هيئت امروز، نيازى به ذكر آنها نمى‌بينيم.