102- بگو، آن را روح القدس از جانب پروردگارت به حق نازل كرده است، تا افراد با ايمان را ثابت قدم گرداند، و هدايت و بشارتى است براى عموم مسلمين.

103- ما مى‌دانيم آنها مى‌گويند اين آيات را بشرى به او تعليم مى‌دهد، در حالى كه زبان كسى كه اينها را به او نسبت مى‌دهند عجمى است ولى اين (قرآن) زبان عربى آشكار است.

104- كسانى كه ايمان به آيات الهى ندارند خداوند آنها را هدايت نمى‌كند و براى آنها عذاب دردناكى است.

105- تنها كسانى دروغ مى‌گويند كه ايمان به آيات خدا ندارند، و دروغگويان واقعى آنها هستند!.

شان نزول:

ابن عباس مى‌گويد: مشركان بهانه‌جو، هنگامى كه آيه‌اى نازل مى‌شد و دستور سختى در آن بود و سپس آيه ديگرى مى‌آمد و دستور سهلترى در آن بود، مى‌گفتند: محمد اصحاب خود را مسخره مى‌كند و دست مى‌اندازد، امروز دستور به چيزى مى‌دهد و فردا از همان نهى مى‌كند، اينها نشان مى‌دهد كه محمد همه را از پيش خود مى‌گويد نه از ناحيه خدا، در اين هنگام آيه نخست نازل شد و به آنها پاسخ گفت.

تفسير:

دروغ رسوا!

در آيات گذشته سخن از قرآن و طرز بهره‌گيرى از آن در ميان بود، آيات مورد بحث نيز گوشه‌هاى ديگرى از مسائل مربوط به قرآن مخصوصا ايرادهايى را كه مشركان به اين آيات الهى مى‌گرفتند بيان مى‌كند، نخست مى‌گويد:

" هنگامى كه آيه‌اى را به آيه ديگر تبديل كنيم- و اين تغيير و تبديل حكمتى دارد كه خدا بهتر مى‌داند حكمتش چيست و چگونه بايد نازل كند- آنها