جالب اينكه در روايتى كه در نهج البلاغه از امير مؤمنان على ع نقل شده مى‌خوانيم:

و سئل عن قوله تعالى" فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَياةً طَيِّبَةً" فقال هى القناعة:

" از امام پرسيدند منظور از جمله" فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَياةً طَيِّبَةً" چيست؟ فرمود:

قناعت است" [1] بدون شك مفهوم اين تفسير محدود ساختن حيات طيبه به قناعت نمى‌باشد، بلكه بيان مصداق است ولى مصداقى است بسيار روشن، چرا كه اگر تمام دنيا را به انسان بدهند ولى روح قناعت را از او بگيرند هميشه در آزار و رنج و نگرانى بسر مى‌برد، و به عكس اگر انسان روح قناعت داشته باشد، و از حرص و آز و طمع بر كنار گردد، هميشه آسوده خاطر و خوش است.

همچنين در بعضى از روايات ديگر" حيات طيبه" به معنى" رضا و خشنودى از آنچه خدا داده است" تفسير شده كه آنهم با قناعت قريب الافق است.

ولى هرگز نبايد به اين مفاهيم جنبه تخديرى داد، بلكه هدف اصلى از بيان رضا و قناعت، پايان دادن به حرص و آز و طمع و هوا پرستى است كه عامل تجاوزها و استثمارها و جنگها و خونريزى‌ها، و گاه عامل ذلت و اسارت است.

[1] نهج البلاغه كلمات قصار شماره 229.